“Neen, driewerf neen !”

"Neen, driewerf neen !"
Onlangs zag u in één van onze blogs het woord "driewerf" verschijnen.
Dit is geen alledaags woord. Het deed me onmiddellijk terugdenken aan iets wat ik vroeger las.
Op 13 februari 1990, ongetwijfeld op een inspirerend moment, motiveerde een rechter van de arbeidsrechtbank van Tongeren zijn vonnis als volgt:

"Het café Jagershof te M. blijkt volgens het administratief dossier geen herberg te zijn alwaar een vermoeide jager, na bij tijd en stond enig wild te hebben gedelgd of zelfs in stand te hebben gehouden, zijn moede leden komt uitstrekken en al monkelend alsmede mijmerend een zeupe gerstenat tot zich pleegt te nemen, neen, driewerf neen, het Jagershof pleegt een afspanning te zijn waar wulpse deernen de nietsvermoedende voorbijganger lijfelijk belagen, hem in een gynaecologisch spinneweb trachten te manoeuvreren teneinde hem in de kortste keren een substantieel deel zijner geldbeugel te ontfutselen door hem dronkenmakende brouwsels voor te zetten en hem te bedwelmen met enig vertoon van uiterlijk vrouwelijk schoon en suggestief taalgebruik, zodat de argeloze met rode konen gebiologeerd door de aldaar tentoongespreide vrouwelijke delikatessen, pas tot het besef komt dat zijn beurze veel minder zwaar is geworden als hij in de frisse buitenlucht zijn jagerspad terug bewandelt."

In zijn boekje "Grensberichten" nam Luc Huyse, socioloog emeritus van de KUL, deze passage op onder de titel "klare taal, opnieuw". Hij haalt dit stukje aan als een voorbeeld van de ongemanierde omgang van rechters met hun "cliënten". Volgens Huyse moeten juristen, magistraten en rechters opnieuw naar school om te leren spreken en schrijven in voor (gewone) mensen begrijpbare, klare taal (Huyse, Luc, Grensberichten, Van Halewyck, Leuven, 2000, 16-18).

Met ons kantoor doen we er alles aan om helder te communiceren. Dat is niet zo eenvoudig in een wereld die (juridisch) steeds complexer wordt. En soms is het gewoon onmogelijk om het woord "driewerf" te vermijden. Niet, toch?

Reiner Tijs